Een medewerker van een ziekenhuis op de afdeling
hartechografie begint zijn dagelijkse arbeid met een aantal onderzoeken. Na de
derde krijgt hij bericht van zijn leidinggevende of hij even mee wil komen. Er
is een klacht ingediend zo wordt hem verteld. De klacht is serieus want er
zitten maar liefst drie personen op hem te wachten. De klachtenfunctionaris
leest voor van de aantekeningen die hij gemaakt heeft van het telefoongesprek
met de klaagster.
Het betreft een oudere vrouw die twee weken en een aantal
gesprekken met haar dochter na de behandeling besluit een klacht in te dienen.
Na het gesprek wil ze verder ook niet horen wat er verder mee gebeurd. Voor
haar is de klacht afgedaan.
De klachtenfunctionaris citeert letterlijk van zijn
aantekeningen. De medewerker weet eerst niet welke patiënt het betreft zodat
ze een keer door de afspraken heengaan. Hij herinnert zich de betreffende
mevrouw en is verbaasd over de klacht. Het was een goed, geanimeerd gesprek met
een mevrouw die interesse toonde in de behandeling en wilde weten wat er
precies gebeurde: “U heeft een mooie
huid” en “U heeft een mooi
gewicht” zijn uitlatingen gerelateerd
aan de kwaliteit van de echo. “U bent een vrijgevochten vrouw” is een uitlating naar aanleiding van de
mededeling van de patiënt dat ze even niets meer van mannen moet hebben na een
echtscheiding.
Deze uitlatingen en het feit dat hij tot tweemaal toe
afscheid van de vrouw neemt en daarbij de woorden “Ik had u liever onder
andere omstandigheden ontmoet” vallen
uiteindelijk verkeerd en worden door de klachtenfunctionaris bestempeld als
grensoverschrijdend en seksuele intimidatie. De medewerker erkent globaal de
uitlatingen te hebben gedaan, niet vermoedend dat dit hem mogelijk zijn baan zou
kunnen kosten.
Het ziekenhuis beraadt zich en legt de medewerker de
volgende keuze voor: ofwel een berisping met coachingstraject ofwel beëindiging
van het dienstverband.
De medewerker schrikt dusdanig dat hij minder verstandige
uitlatingen doet zoals dat hij de betreffende patiënt wegens smaad wil
vervolgen of als getuige wil laten horen. Maar hij kiest wel voor optie 1. Het
ziekenhuis beraadt zich nogmaals en herziet haar standpunt. Zij ziet bij nader
inzien geen heil in het coachingstraject omdat zij bij de medewerker inzicht
mist in het doel van de coaching.
Het ziekenhuis wil de arbeidsovereenkomst beëindigen en doet
een voorstel. Dit wordt afgewezen door de medewerker en het ziekenhuis stapt
naar de Kantonrechter met een verzoek tot ontbinding van de
arbeidsovereenkomst.
De Kantonrechter wikt en weegt en besluit uiteindelijk het
verzoek tot ontbinding af te wijzen. Hij is wel van mening dat de medewerker
alsnog het coachingstraject zou moeten volgen. Hij vindt dat het ziekenhuis
haar voorstel niet had mogen intrekken.
De Kantonrechter is dus kennelijk wel van mening dat de
uitlatingen van de medewerker grensoverschrijdend waren. Maar is of wordt hiermee
de medisch behandelaar niet overgeleverd aan de grillen van patiënten die hun
behandeling niet vinden deugen en dan als uitweg of uit rancune een klacht
wegens seksuele intimidatie indienen? De medewerker kan zich nauwelijks
verweren. De klant/patiënt heeft altijd gelijk. Zeker in een ziekenhuis waar
het boek: “ If Disney Ran Your Hospital: 9 1/2 Things You Would Do Differently”
wordt gepromoot.
Ik ben vooral ook benieuwd wat het ziekenhuis nu gaat doen met deze uitspraak. Ik kan me voorstellen dat zij ook haar beleid hier op moet gaan aanpassen.
Heeft u vragen of suggesties. U kunt mij mailen op s.van.steenwijk@vanslagmaat.nl
